Asset Publisher Asset Publisher

Ciekawe miejsca na terenie Nadleśnictwa Limanowa!

Zapraszamy do odkrycia kilku ciekawych miejsc na terenie Nadleśnictwa Limanowa!

Jaskinia "Grota Zbójnicka na Łopieniu"

Pomnik przyrody nieożywionej. Znajduje się w oddziale 62b na terenie leśnictwa Łopień. Jaskinia ta, z korytarzami o łącznej długości 433 m jest najdłuższą jaskinią Beskidu Wyspowego. Jaskinia Zbójecka, jest bardzo ważnym miejscem zimowania dla gatunków nietoperzy. Jaskinia stanowi miejsce hibernacji prawie całej populacji podkowca małego z Beskidu Wyspowego, jedno z nielicznych miejsc zimowania nocka orzęsionego oraz najliczniejsze w Polsce miejsce hibernacji nocka Bechsteina.

Jodła pospolita

Pomnik przyrody ożywionej znajdujący się w oddziale 230i na terenie leśnictwa Mogielica. Wyjątkowy okaz jodły o obwodzie wynoszącym 305 cm.

Osuwiskowy rów rozpadliskowy

Znajduje się na północnym skłonie Mogielicy, w leśnictwie Skalne w oddziale 127a, w miejscowości Jurków, Chyszówki.

Osuwiskowy podwójny grzbiet na Krzystonowie

Zlokalizowany w grupie górskiej Mogielicy, w obrębie przełęczy między Krzystonowem, a wzgórzem Skalna. Pomnik zlokalizowany jest w Leśnictwie Mogielica w oddziale 233a, w miejscowości Półrzeczki .

Torfowisko na Łopieniu

Torfowiska wysokie, których reprezentantem jest torfowisko znajdujące się na terenie Uroczyska Łopień jest obszarem  szczególnie rzadko występującym na terenie Beskidu Wyspowego.

Gołoborza Luboń Wielki

Gołoborze znajduje się w centralnej części obszaru Natura 2000 „Luboń Wielki”. Obszar stanowi jedyne w tej części Beskidów osuwisko fliszowe o takim rozmiarze . W skład osuwiska wchodzą duże pakiety, które utworzyły grzbiety i garby skalne zwane dziurawymi turniami (górna część osuwiska) oraz bloki skalne budujące rumowiska zwane gołoborzem. Pomiędzy pakietami jak i blokami skalnymi występują głębokie szczeliny uważane za jaskinie dylatacyjne. W obrębie rezerwatu zinwentaryzowano dwie jaskinie.

Szczyt Mogielicy

Mogielica, przez lokalną społeczność zwana również Kopą, z racji na charakterystyczny kształt to najwyższy szczyt Beskidu Wyspowego. Jej wysokość wynosi 1170 m n.p.m. Szczyt góry, oraz jej północne stoki objęte są formą ochorny przyrody jaką jest rezerwat Mogielica, którego powierzchnia wynosi 50,44 ha. Przedmiotem ochrony jest ostoja głuszca wraz z jego biotopem oraz siedliska przyrodnicze i formy skalne występujące w szczytowej partii góry Mogielica zgrupowania ostańcowo-osuwiskowe.

Jaskinia na Jaworzu

Znajduje się na północno - wschodnim zboczu góry Jaworz, na wysokości około 870 m n.p.m. W przewodnikach nazywana "Jaskinią Zbójecką". Jest to dwumetrowa studnia prowadząca do stromej pochyli. Długość jaskini wynosi 7 metrów, zaś głębokość 5 m.

Krzyż Partyzancki

Znajduje się w lesie pomiędzy Wyrębiskami Zaleskimi, a Bukowym Wierchem (zielony szlak z Przełęczy Słopnickiej na Mogielicę). W grudniu 1944 r. odprawiona została w tym miejscu msza święta z okazji Święta Niepodległości 11 listopada. Wcześniej - jesienią 1944 r. żołnierze I batalionu 1 PSP AK, przygotowali tutaj ołtarz polowy. Mogielica była w czasie wojny bazą i schronieniem dla partyzantów z Okręgu Limanowskiego. Z wydarzeń tych zachował się do lat powojennych krzyż. Kiedy uległ on zniszczeniu - na pamiątkę odprawionego w czasie wojny nabożeństwa postawiono na jego miejscu nowy.

Punkt widokowy „Mogielica”

Znajduje się na szczycie najwyższego szczytu Beskidu Wyspowego, Mogielicy. Stanowi ją drewniana wieża widokowa - obecnie w remoncie - o wysokości 22 m, oddana do użytku w roku 2008. Z wieży roztacza się widok na Beskid Wyspowy, Beskid Beskid Sądecki, pasmo Gorców i Tatry. Z wieży podziwiać można również odleglejsze pasma górskie, takie jak Beskid Żywiecki, Śląski, Małą Fatrę czy Góry Choczańskie.

Cmentarz na Słupi

Cmentarz wojenny z czasów I Wojny Światowej, położony na wzgórzu o wysokości 402 m n.p.m. na Podgórzu Wielickim. Wierzchołek wzgórza jest zalesiony, a cmentarz znajduje się na jego południowym obrzeżu, przy polnej, gruntowej drodze. Z drogi tej widoczny jest tylko prześwitujący przez gałęzie drzew duży kamienny obelisk. Z bezleśnych terenów pod cmentarzem rozległe widoki na Beskid Wyspowy szczególnie na znajdującą się na pierwszym planie Kostrzę. Na cmentarzu pochowano 89 żołnierzy armii austriacko-węgierskiej oraz rosyjskiej.

Miejsce odpoczynku „Ostra”

Znajduje się na końcu ścieżki przyrodniczej „Ostra”. Na miejsce odpoczynku składa się wiata, ławy, stoły oraz miejsce na ognisko. - OBIEKT TYMCZASOWO ZAMKNIĘTY.

Miejsce odpoczynku „Kostrza”

Położone jest  na zielonym szlaku turystycznym w pobliżu rezerwatu przyrody. Na miejscu znajduje się ujęcie wody źródlanej, stół, ławeczki oraz tablice informacyjne o Rezerwacie Kostrza.

Miejsce biwakowe „ Pole biwakowe Wiatrówki”

Znajduje się na granicy Beskidu Wyspowego i Gorców, przy drodze wojewódzkiej nr 968 pomiędzy Lubomierzem a Szczawą. Na wyposażenie obiektu składają się wiata, ławy, stoły, miejsce na ognisko, tablice dydaktyczne oraz parking.


Asset Publisher Asset Publisher

Back

Lecznicze właściwości drzew. Buk zwyczajny

Lecznicze właściwości drzew. Buk zwyczajny

Lasy od zawsze dostarczały pokarmu, schronienia oraz materiału do budowy domów. Ogromne bogactwo flory miało kiedyś jeszcze jedno zastosowanie: ziołolecznictwo.

Rozmaite surowce zielarskie - z mniejszym lub większym skutkiem - stosowane były do leczenia wszelkich schorzeń, zranień, czy odmiennych stanów świadomości. Osoby posiadające tajemną wiedzę wykorzystywania roślin do leczenia cieszyły się szacunkiem wśród ludzi, choć zdarzało się, że posądzone o uprawianie czarnej magii, płonęły na stosie.

Współczesne nauki medyczne wykorzystują to ogromne dziedzictwo kulturowe i wiedzę zdobywaną przez pokolenia zielarzy w fitofarmakologii. Rośliny, pomimo ogromnego zasobu naszej wiedzy o nich, wciąż są fascynującym obiektem badań nad występującymi w nich substancjami.

Rozpoczynamy cykl artykułów, w których przedstawimy lecznicze właściwości drzew naszych lasów.

Buk zwyczajny (Fagus sylvatica L.) jest obok jodły najbardziej pospolitym drzewem limanowskich lasów. Charakterystyczna gładka, popielata kora, niezliczone ilości jadalnych orzeszków zwanych bukwią oraz ogniste barwy w okresie jesiennym czynią to drzewo trudnym do pomylenia.

Surowcem zielarskim jest liść buka, w fitofarmakologii znany pod łacińską nazwą Folium Fagi oraz owoc - Fructus Fagi. Bukiew zawiera 35% tłuszczu, 23% białek, saponiny (substancje o działaniu moczopędnym, wykrztuśnym, sterylizującym - przeciwko grzybom, bakteriom czy pierwotniakom oraz wspomagającym działanie układu trawiennego), kwasy (jabłkowy, cytrynowy, wanilinowy), sole mineralne, cukry (w tym skrobię) oraz faginę (trujący alkaloid o działaniu halucynogennym; obróbka termiczna np. prażenie, pozbawia bukiew narkotycznych właściwości). Ponadto liście zawierają liczne związki fenolowe oraz flawonoidy: kwercetynę działającą przeciwzapalnie oraz antyalergicznie, mirycetynę o właściwościach przeciwutleniających oraz kemferol (o działaniu m.in. przeciwzapalnym).

Napar z bukowych liści ma silne właściwości odkażające, oczyszczające, słabe przeciwzapalne i przeciwalergiczne, uspokajające oraz pobudzające trawienie. Zalecany w przypadku stanów zakaźnych gardła i jamy ustnej. Napar lub nalewkę z liści buka należy stosować z umiarem - przedawkowanie objawia się zwiększoną sennością. Orzeszki buka przed spożyciem powinno się uprażyć. Większa ich dawka może spowodować dolegliwości żołądkowe. Młode, wiosenne liście o jaskrawozielonej barwie mają wyraźny kwaskowaty posmak, przypominający szczaw lub szczawik zajęczy, są bardzo dobrym dodatkiem do wiosennej sałatki lub do spożywania na surowo. Bukiew, po uprzedniej obróbce termicznej, można stosować jako dodatek do deserów oraz ciast.

 

Artykuł ukazał się w październikowym Głosie Limanowskim