Asset Publisher
Historia
Lasy w granicach obecnego Nadleśnictwa Limanowa były przed ich upaństwowieniem własnością prywatną jako lasy przydworskie, kościelne oraz spółki „Saturn S.A.” w Sosnowcu. Przejście ich na własność Skarbu Państwa nastąpiło w chwili wydania dekretów PKWN z 26 listopada i 12 grudnia 1944 r. Początek Nadleśnictwa Limanowa sięga więc 1945 roku, kiedy na obecnie zarządzanym terenie utworzono 3 Nadleśnictwa: Kamienica, Poręba Wielka i Limanowa.
Te trzy Nadleśnictwa połączono w jedno w dniu 1 stycznia 1973 roku. W późniejszym okresie miała miejsce jeszcze jedna istotna zmiana granic i powierzchni zarządzanego lasu. 1 stycznia 1981 roku 4,5 tysiąca hektarów lasu przekazano w zarząd nowoutworzonemu Gorczańskiemu Parkowi Narodowemu. Zdarzenie to spowodowało konieczność reorganizacji podziału administracyjnego Nadleśnictwa Limanowa – stworzono nowy podział na leśnictwa i obręby leśne.
W chwili upaństwowienia lasów, Nadleśnictwa przejęły w zarząd drzewostany mało zasobne, o zniekształconym składzie gatunkowym, bardzo zaniedbane pod względem pielęgnacji i odnowienia. Blisko 300 hektarów stanowiły rozpadające się świerczyny, zainfekowane przez opieńkę.
W pierwszej kolejności do zagospodarowania wskazano lasy zdewastowane w okresie wojennym, powierzchnie wylesione i stare drzewostany z zaawansowanym odnowieniem podokapowym. Realizacja tych planów była niezwykle trudna i często modyfikowana z uwagi na brak dróg, zaległości w odnowieniu oraz częste klęski wiatro i śniegołomów w zaniedbanych młodych i średniowiekowych drzewostanach.
Powstałe na początku lat 60-tych plany definitywnego urządzenia lasu wprowadziły wiele udoskonaleń dostosowując rozwiązania hodowlane do warunków lokalnych. Zróżnicowano w nich wieki rębności gatunków i siedlisk. Wydzielono gospodarstwa: lasów glebo i wodochronnych, lasów rezerwatowych, lasów gospodarczych oraz dodatkowo gospodarstwo świerczyn opieńkowych. Rozmiar prac odnowieniowych i pielęgnacyjnych był ogromny. Naprawiając historyczne zaniedbania, przeciętnie w roku sadzono blisko 140 hektarów upraw, a blisko 200 hektarów dodatkowo stanowiły odnowienia naturalne. Pielęgnowano ponad 1200 hektarów upraw i 340 hektarów młodników rocznie. Plany kilkukrotnie były modyfikowane za sprawą powtarzających się w latach 1962, 1964 i 1966 klęsk od wiatru i okiści, które dotykały głównie osłabionych przez opieńkę i kornika drzewostanów świerkowych, niedostosowanych do siedliska i obcego pochodzenia. W wyniku tych szkód pozyskano 100 tys. m3 drewna.
Obecnie obowiązuje już szósty plan urządzenia lasu, sporządzony na lata 2016-2025.